Wiralowa Ciotka - na pohybel rzeczywistości

Wielki smutek na ziemię zawitał,

Jeszcze większy w przed laty na świecie zakwitał.

Bronią iść walczyć o wolność musimy,

A w naszych sercach odwagę rodzimy.

Strach pochowany w kolejnej mogile zostawiamy,

Mimo że życie tak mocno kochamy.

Nikt tu o zgodę nas się nie pyta,

A prawdziwa intencja wroga jest ukryta.

Tu nocą płacz niewinnych słyszymy,

a o świcie do walki ponownie ruszymy.

O wolność naszą i waszą krew przelewamy, 

I oby krwią zbawić się zdołamy.

Tu rozum i niewinność się traci,

Tu co chwile chowasz kolejnych braci.

Śmierci w twarz codziennie się wpatrujesz,

I myslisz ze sam na nią zasługujesz.

Nawet jak wrócić Bóg Ci pozwoli,

To wiesz że sercem będziesz w niewoli.

Te obrazy już zawsze w tym sercu zostaną,

I staną sie kolejną na duszy raną.

Blizny na ciele wciąż będą przypominać,

Jak na polu bitwy wrogów musiałeś wyrzynać.

Nikt nie przygotował Cię na tak okrutny los,

I na tak szybki od śmierci cios.

Przyszła do nas niczym wakacyjne słońce,

Takie piękne, wyczekiwane i gorące.

Nawet nie wie, że potrzebowali Jej jak powietrza świeżego.

Zesłana na pokutę z rozkazu Bożego?

Sama pewnie nie wie czemu tu się znalazła.

I czemu robiła za ofiarnego kozła?

Każdy ją wspierać się tu zarzekał,

lecz w obietnicach swoich zbyt długo zwlekał!

Tutaj nie raz płynęły jej łzy,

a żal i smutek kwitły niczym wiosenne bzy

Ona jest silna i odważna,

miła, uprzejma i w decyzjach rozważna.

Swoim emocjom rzadko się poddaje,

i nie ona jedna z tą firmą się rozstaje!

Znalazła tu kompanów wielu,

każdy jej pomagał w realizacji danego celu.

Na pokuszenie tu życie wiodła

Walczyła o wszystkich i dla wszystkich - jak tylko mogła.

Zostawia tu drzwi mocno po sobie zamknięte.

Oglądać się nie może - decyzje podjęte.

Choć witać nam całkiem nie dawno było dane,

nawet kilka wersów o tym jest napisane,

to teraz z pożegnaniem gorzej nam idzie.

Może dlatego, że sumienie nas gryzie?

Może myślimy, że to nasza jest wina?

Może podzieliła nas jakaś dziwna spina?

Gdzie drogi się te nam rozeszły?

Czy te ramiona przyjmą kiedyś pokornych wieszczy?

Czy los rozstać się im nakaże?

A może jednak spotkają się w warszawskim barze?

Jest wiele pytań, smutku i żalu,

jest wiele wspomnień oraz szczęścia w każdym życia calu!

Może jeszcze spotkają się w przydrożnym mieście?

A teraz jej z serca całego życzyć mogę wreszcie,

by odnalazła swoje szczęście

Nigdy za sobą nie oglądała

i zawsze i dla każdego Wakacyjnym Słońcem została!

Znamy się przeszło lat kilka,

wiele już wspomnień po trochu zanika.

Śmiało przez życie brnąc razem chcemy,

I to że zestarzeć się razem - już dobrze wiemy!

Miłości nie poznasz w socialowym świecie,

Możesz ją znaleźć w zwyczajnej kobiecie.

Nie szukać musisz gwiazdek z nieba, 

Może wystarczyć Ci mały kawałek nieba!

W codzienności spróbuj swe odnaleźć szczęście,

Nie żałuj.Tylko otwórz swe oczy wreszcie.

Racz dostrzec wokół siebie innych ludzi,

Niech ten mediowy świat Cię już nie łudzi.

Zobacz na drzewie znowu są liście! 

A w kościele dzwony biją uroczyście.

Świat z nową porą do życia się budzi,

i zaprasza do siebie życzliwych mu ludzi.

Miłość za rogiem czeka na Ciebie,

I z każdym uderzeniem serca mocniej w to wierze!

Iż wystarczy w życiu zwyczajnym ludziom dać szansę 

I zacząć od siebie zmianę, a nie wchodzić tinderowe romanse.

Niestety z wielkim trudem muszę to przyznać,

Choć nie jest łatwo w tym czasie mi to wyznać

Gdy widzę nasz kraj chorobą zalany,

I okrutnymi kłamstwami mediów pijany.

Zewsząd słychać Ziemi krzyk, 

A jej dzieci, naszych braci - krwawy ryk

Matko Ziemio co płaczesz nad losem swych  dzieci,

Czy wiesz,że  jeszcze z Ciebie życie uleci?

Może wirus to jest od losu treść,

Że nasza Matka nie może więcej bólu znieść?

Dziś zamykamy oczy na cierpienie, 

Czemu tak pragniemy wydać ostatnie tchnienie?

Sami sobie zgotowaliśmy ten straszny los,

Czas w końcu zapłacić za ten dla życia cios!

Nie jesteśmy godni wąchać dzisiejsze bzy,

Możemy tylko ocierać Matki Ziemi krwawe łzy.

Moi Drodzy, nie mam duszy rapera ani poety ale tu są moje z serca wersety.

To jest oda do działu, bo w nim jest wciąż tyle nadziei,

że w końcu może coś się w tej firmie zmieni.

Karmią nas kłamstwami od kilku lat,

ale wiemy, że nie na kłamstwach buduje się lepszy świat. 

Tu jest wojna prowadzona na której nas się poświęca,

i ciągle składa w darze ofiarę z kolejnego serca.

wciąż na nowo żądają od nas więcej niemożliwego,

już nie spamiętać mogę imion co rusz nowych ludzi, więc tylko mówię - witaj  kolego.

Starzy szukają sobie miejsca w którym zagrzać się mogą,

a nowi nie wiedzą jak zawieść się tu można srogo.

Wierzyć najlepiej tylko sobie warto, 

chyba, że zagrać próbujesz ostatnią kartą.

Sił mi brakuje by, ciągle od nowa mieć oczy zamknięte,

i udawać, że całe te brudy są chociaż trochę ogarnięte.

Gdy kolejną osobę pożegnać mi przyjdzie pora,

czy uda i się okiełznać tego Pracy Potwora?

Tego co do ucha wciąż mi powtarza,

że nic bez powodu się w tej firmie nie zdarza.

Trzeba na co dzień zdrowy umysł zachować,

by w jakąś aferę tu się nie wpakować. 

Mieć się na każdym kroku na baczności, 

i strzec swojej cennej życzliwej tożsamości. 

Bardzo nie chce zagubić się w tym co teraz się dzieje, 

i nie czuć na nowo smutku, gdy odchodzą z działu kolejni przyjaciele.